Γύρε στην αγκαλιά της θάλασσας,
το αντιφέγγισμα του ήλιου νωχελικά θα σε κοιμίσει.
Κι εκεί που το σκοτάδι θ’ απλωθεί στα βλέφαρά σου,
θ’ αρχίσει στης ψυχής σου τη γωνιά να τρεμοσβήνει
θολά, σιγά σιγά, κι αλάργα να φουντώνει
η δάδα η τρισεύγενη, του κρύφιου πόθου,
του έρωτα του τρυφερού, και της γλυκιάς αγάπης.
Τα χρόνια πέρασαν,
το ατέλειωτο αγκομαχητό της νιότης ξέφτισε.
Το τρελό στροβίλισμα, στο ψάξιμο του δρόμου σταμάτησε.
Πήραμε τον δρόμο της ζωής, που έτυχε μπροστά μας.
Ήρεμα, μπήκαμε στον ζυγό του συστήματος.
Κι όμως, η ηρεμία δεν ήρθε.
Τα γκέμια σφίγγουν το στόμα μας, μια κραυγή απελπισίας
σιγοτρέμει στα χείλη μας, μια βρισιά σιγοβράζει στο αίμα μας.
Κάτι στραβό συμβαίνει γύρω μας, κάτι βρωμάει, σάπιο.
Και μας χαλάει, ότι ωραίο, ότι αγνό, βλαστάρι νιόγεννο
φυτρώνει στη ζωή μας.
Σωστά το λες,
μη μου χαλάς στιγμές ωραίες.
Γιατί τα χρόνια θα κυλήσουν σαν νερό,
κι αυτές από τη νιότη μας, θα έχουμε παρέα,
να μας γλυκαίνουν τη ζωή, πως ήτανε ωραία.
Εσύ, που θες, τις όμορφες στιγμές να μη χαλώ.
Εσύ, που το ποτάμι της ζωής θέλεις,
σε μια γουλιά να το ρουφήξεις,
εσύ, που της καρδιάς σου τα κλειδιά,
στα μάτια σου μπροστά τα ’χεις κρεμάσει.
Την ευτυχία της στιγμής, ψάχνεις παντού να βρεις
λες και τα χρόνια της ζωής φυλλομετράς,
σαν τα κεράκια τ’ αναμμένα σε μαγκάλι,
κι αλίμονο, πικραίνεσαι, γιατί, θαρρείς
πως πάντοτε στο μέτρημα σου βγαίνουν λίγα.
Ολόγυμνο σαν τις καρδιές μας, το κοντινό βουνό μας.
Ούτε ένα δέντρο χαμηλό δεν σκιάζει τις πλαγιές του.
Κι αυτά τα ταπεινά, που ντροπαλά στο φως φυτρώνουν,
το τσάι, το φασκόμηλο, η ρίγανη, ο δυόσμος
μοσκοβολούν στον κάμπο μας και μαλακώνουν τις καρδιές μας.
Είναι ήρεμο το κοντινό βουνό μας, σαν το γυμνό, χορτάτο
απ’ του έρωτα κορμί, που πονηριά δεν έχει.
Είναι στ’ αλήθεια όμορφο, το κοντινό βουνό μας.