Σαν αετού φτερά
τεντώθηκαν τα χέρια
στον αέρα.
Το κεφάλι, γεμάτο
καημούς,
έγειρε πίσω.
Τα πόδια πάτησαν
στέρεα
στη γη.
Τα μάτια κοίταξαν
σπιθίζοντας
ψηλά
στ’ ουρανού το φως.
Κι ολόκληρος
ο θείος άνθρωπος
ψυχή και σώμα
άρχισε το ταξίδι
του πάθους
στον χώρο
και στον χρόνο.
Έντεκα Δεκεμβρίου, δύο χιλιάδες δέκα τρία.
Θα είναι ημέρα Τετάρτη,
θα είμαι εξήντα τριών χρονών,
τη σύνταξη μάλλ ον
θα έχω πάρει,
και ίσως εγγ όνια να έχω πολλ ά,
τριγύρω με τη γιαγιά τους
να παίζουν τρελά.
Τη μέρα εκείνη θα φτιάξω χαλβά.
Τίποτε ίσως, να μην έχει αλλ άξει.
Θα ήθελα δώρα να κάνω πολλ ά,
σε όλους εκείνη τη μέρα,
να είναι μια μέρα γεμάτη χαρά.
Έτσι,
μονάχα,
για τα εξήντα τρία μου χρόνια,
και της χιλιετίας
τη δέκατη τρίτη χρονιά.
Δεν υπάρχουν πια Μεγαλέξανδροι,
δεν υπάρχουν πια μάχες.
Δεν υπάρχουν πια σύνορα,
μητ’ Έλλ ηνες υπάρχουν πια,
μήτε βάρβαροι.
Σαν ζωντανά με τον τορβά
στον σβέρκο κρεμασμένο,
μετράμε μόνο τις μπουκιές,
που απόμειναν στο πέρασμα
και στ’ απολόγισμα της μέρας.
Όλα τρεμάμενα στο όριο,
όλα ακίνητα σε γκρίζο τέλμα.
Ψυχές, καρδιές, αισθήματα,
ασπρόμαυρη βουβή κωλοταινία,
παράδεισος και κόλαση μαζί,
φτιάχνουν τη νέα ιστορία.
Της άνοιξης φτερούγισμα,
του πρωινού δροσοσταλίδες.
Της νύχτας τα καμώματα,
του έρωτα παγίδες.
Του έρωτα και της χαράς
είναι τα λουλουδάκια
στολίδια της ημέρας μας
και της νυχτιάς χαδάκια.
Και τα πουλιά στον ουρανό
λένε κι αυτά τραγούδια
στο ταίρι τους το τυχερό
και στο Θεό ψαλμούδια.
Κι όλα στη φύση όμορφα
λάμπουν παντού τ’ αστέρια
κι ο ήλιος το ξημέρωμα
ξαπλώνει στα παρτέρια.
Το είναι μου ολόκληρο σκιρτά,
γεμάτη η καρδιά μου νοσταλγία,
κι η θύμησή μου τρυφερά
τρέχει σ’ εσένα, αγαπημένη μάνα,
ΙΩΝΙΑ.
Ποτέ, τ’ αγαπημένο χώμα σου δεν άγγ ιξα,
δεν έπαιξα παιδάκι στις αυλές σου,
μήτε ποτέ δεν ρούφηξα την άνοιξη,
μεσ’ τον πνιγμό των λουλουδιών σου.
Κι όμως,
είναι, σαν να γεννήθηκα εκεί,
εκεί να ένιωσα τα πρώτα,
της νιότης τα σκιρτήματα,
και του διωγμού το δράμα.
Κι όταν σε σκέπτομαι, ριγώ.
Μια τρυφεράδα απλώνεται,
μια πίκρα, λες κι έμειναν,
εκεί μακριά, όλα τα τζιβαΐρια.
Μέσα στο αίμα μας, περήφανα,
με τ’ άρμενα, ολάνοιχτα κυλάς,
σαν μια, απ’ τις πιο όμορφες
γοργόνες της φυλής μας.
Από πατέρα σε παιδί περνάς,
κι από παππού σ’ εγγ όνι.
Στα παραμύθια ανασταίνεσαι,
κι αιώνια νέα μένεις ΙΩΝΙΑ.
Γυρίζει ο νους τ’ ανθρώπου, πλάθεται.
Πρισματικά το πνεύμα, αλλ άζει γωνία επόπτευσης.
Καινούργιες μορφές, καινούργια σχήματα προβάλλ ουν.
Πλημμύρα χρώματα, γεννιούνται και πεθαίνουν στη στιγμή.
Ελπίδες, όνειρα, ιδέες,
βλαστάρια τρυφερά, γνώσεις καινούργιες.