ΣΕΡΓΙΑΝΙ
17-01-2013 Ξενύχτησα πάλι απόψε. Πήρα τις σκέψεις μου απ’ το χέρι και σεργιανίσαμε στα χρόνια τα παλιά. Γύρισα πίσω στα σοκάκια, της φτωχικής παλιάς μου γειτονιάς. Θυμήθηκα τον Κώστα, τον Λευτέρη, τον Βασίλη, τον Αποστόλη, με το solex το παπί, τον Τάκη, με τον Σπύρο και τον Στέλιο, τότε που ήμασταν μικρά κι αμούστακα παιδιά. Είδα σαν όνειρο τον κυρ Θανάση, τον μπακάλη, με την ολόασπρη μακρυά του την ποδιά, τον Μήτσο τον χοντρό, τον γαλατά, που φώναζε βραχνά τ’ απόγευμα, ο γαλατααάς, όταν περνούσε φορτωμένος μ’ ένα σακούλι στo ’να χέρι με γιαούρτια και στ’ άλλο γάλατα ο φουκαράς. Τον φούρνο είχε ο Κυρ Σπύρος, Φιλολάου, όπου πηγαίναμε με τα ταψιά, άλλος με κρέας και πατάτες κι άλλος με πίτα και χώρια πάντοτε, τα μακαρoνικά. Και στην γωνία, Ιλιάδος, η ”Μιμόζα,...
ΕΙΜΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ
17 – 01- 2014 Είμαι ο άνθρωπος, είμαι ο κόσμος. Δεν είμαι εγώ που νιώθω και σιγοτραγουδώ. Είμαι ο γείτονας, είμαι ο ξένος, είμαι ο άνεργος, φτωχός βιοπαλαιστής. Είμαι, ο αδικημένος, ο χαμένος, είμαι μια έρημος, χωρίς φωνή. Ο πεινασμένος κοκαλιάρης, αυτός που έμεινε, χωρίς ψωμί. Αυτός, που σαν βραδιάζει, δεν έχει στέγη και πού να γείρει το δαρμένο του κορμί. Είμαι αυτός, που οι άνθρωποι κλωτσάνε, αυτός, που τον πληγώνουνε κάθε στιγμή και μες στο κρύο και τη ζέστη, ψάχνει γωνιά, σαν σκύλος, μόνος, για να κοιμηθεί. Είμαι ο άνθρωπος, στον νέο κόσμο, χωρίς αισθήματα, χωρίς...
ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ
21 -03 – 2013 Δεν μου αρέσουν τα θολά γυμνά και άχρωμα τοπία. Δεν μου αρέσουν τα πεσμένα φύλλα στις αυλές, των ποταμών ο βούρκος και των βουνών τ’ αποκαΐδια, η μόλυνση της θάλασσας, και του πλαγκτόν η γλίτσα, η αμμουδιά με τ’ αποτσίγαρα και τα λογής σκουπίδια. Με θλίβουν τα χωριά, που μόνα αργοπεθαίνουνε, ερείπια, χωρίς φωνές , στα άδεια στενοσόκακα, τα άφωνα, χωρίς τρεχαλητά, κλειστά σχολεία. Σάπια πορτοπαράθυρα και σκουριασμένες αλυσίδες και στις γωνιές ν’ ακροβατούν τα ακροκέραμα, στης άκρες, από τα σπασμένα κεραμίδια. Βρύσες που κάποτε ξεδίψαγαν ανθρώπους κουρασμένους, να στέκουνε τώρα στεγνές, με θόλους ρημαγμένους. Τα καλντερίμια που απάτητα κρύφτηκαν μεσ στ’ αγκάθια και ‘γιναν πίνακες ζωγραφικής, σε μουχλιασμένους τοίχους. Του κάμπου του πολύσπορου η...
ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ
13-03-2011 Σαν της πληγές του σώματος, είναι και οι πληγές, της προσφυγιάς. Μον΄ τούτες, δεν γιατρεύονται, δεν παν στον άλλο κόσμο. Mατώνουν στα περάσματα, πονούν στα πρωτοβρόχια, θέλουνε χρόνο αβάσταχτο, δάκρυα καυτά, για να μικρύνει ο πόνος, υφάδια αραχνοΰφαντα ν’ απλώνει απάνω τους ο χρόνος, για να διαβαίνουν στα γυρίσματα του νου, θολές σκοτούρες και στο μυαλό των εγγονών, ξεθωριασμένες πια...
ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ
29-05-1976 Τα χρόνια κύλησαν, οι ιδέες που ανάλαφρα πετούσαν, βάρυναν, πλησίασαν τη γη, το ανέμελο της νιότης πέταξε μακριά, οι έγνοιες πλήθυναν, ο χρόνος λιγόστεψε. Τα λόγια χόντρυναν στο στόμα, τα πιστεύω μας άλλαξαν. Η οπτική γωνία του μυαλού μας, πήρε καινούργια θέση. Το κενό της ψυχής μας άρχισε να μεγαλώνει, να μεγαλώνει, αβάσταχτα γρήγορα, σκαλίζοντας στ΄ ανθρώπινα συντρίμμια, να βρει το κομμάτι που λείπει, να το ταιριάξει όμορφα, χωρίς κενά, χωρίς καλαφατίσματα, όσο το δυνατόν πιο τέλειο να γίνει αυτό το ταίριασμα. Χωρίς σφυριά κι υποχωρήσεις. Τα χρόνια κύλησαν, χόντρυναν τα αισθήματα, τα πόδια βάρυναν, ο αγώνας έγινε δύσκολος, βαρύ το τίμημα της κάθε...
ΒΑΡΚΟΥΛΑ
30 – 04 – 2014 Βαρκούλα του μυαλού μου, λύσε απόψε τα σκοινιά. Να σεργιανίσουμε σ’ όμορφους κόσμους, με απλωμένα, όλα τα κάτασπρα πανιά. Να ταξιδέψουμε σε θάλασσες, του νου μας, σε γαλαξίες ξένους και γαλάζιους ουρανούς. Γυμνοί σαν Ροβινσώνες, να χαθούμε, σ’ άγνωστες θάλασσες και στου Αιγαίου τα νησιά, να μας χαϊδεύει τα μαλλιά το αεράκι, το φως του Ήλιου, να μας λούζει, ζεστασιά και το μυαλό μας λεύτερο, να ζωγραφίζει, καινούργιους κόσμους, δίκαιους, στ’ άστρα...