Σαν αετού φτερά
τεντώθηκαν τα χέρια
στον αέρα.
Το κεφάλι, γεμάτο
καημούς,
έγειρε πίσω.
Τα πόδια πάτησαν
στέρεα
στη γη.
Τα μάτια κοίταξαν
σπιθίζοντας
ψηλά
στ’ ουρανού το φως.
Κι ολόκληρος
ο θείος άνθρωπος
ψυχή και σώμα
άρχισε το ταξίδι
του πάθους
στον χώρο
και στον χρόνο.
Powered By Digisol