Ω!
Πονεμένε νεαρέ, που στη ζωή αυτή,
ούτε ποιός είσαι συ, καλά καλά δεν ξέρεις,
και ψάχνεις μες τα τρίσβαθα της άγνωστης ψυχής σου,
να βρεις την άκρη, να πιαστείς απ’ την κλωστή,
που θα σε οδηγήσει μπροστά στην πόρτα
την κλειστή, που πίσω της, αν την ανοίξεις,
θα δεις με δέος, ίσως, το ποιος είσαι.
Μα μόνο το ποιος είσαι, μόνο τον εαυτό σου
ίσως να γνωρίσεις και τίποτ’ άλλο.
Τ’ άλλα, μυστήρια και σκοτεινά, ποτέ
δεν θα αντικρίσεις από πριν, μα κάθε βήμα,
που μες στην σκοτεινιά θα κάνεις,
ότι το απλωμένο χέρι σου ακουμπά,
εκείνο μόνο θα γνωρίζεις.
Powered By Digisol