ΤΡΟΜΟΣ

1-1-1989

Κρύο,
κι οι ψυχές μας γυμνές στο αλώνι του κόσμου.
Τρομαγμένο το ζώο γυρίζει ξανά στο παχνί του.
Μονάχα του κορμιού η ανάγκη υπάρχει.
Κι όλα αυτά που στηρίζουν γερά,
του μυαλού τους αρμούς κολλ ημένα, σφιχτά,
σαν γρανάζια στεγνά από καιρό, σκουριασμένα.