Σαν το μολύβι πιάσει ο άνθρωπος,
και της ψυχής του ξεκινά τα εσώψυχα
σ’ ένα λευκό χαρτί, να ζωγραφίσει φωναχτά.
Χωρίς τη δύναμη την απαράμιλλ η της διάθλασης.
Χωρίς καμβάδες και χρωματισμών βοήθεια.
Λέμε τότε απλά, ο άνθρωπος αυτός,
πως γράφει ποίηση.
Η ποίηση δεν έχει ιστορικό, δεν έχει δρόμο,
δεν έχει στόχο, ούτε ξεκάθαρο σκοπό.
Μον’ της ψυχής τ’ αντάριασμα γροικά,
και στο μυαλό ασυγκράτητα νιώθει
την πίεση μιας στιγμιαίας γέννας.
Powered By Digisol