Ντυμένη, με το λαμπρό της δόξας φόρεμα,
το φοβερό το πρόσωπο και την κακιά ψυχή,
κρυμμένη σε δάφνης ακροκλώναρα,
μ’ ελιάς ειρηνικής κλωνί στο χέρι,
κρύβει κακούς συλλ ογισμούς,
που συμφορές, μονάχα στους ανθρώπους, φέρνουν.
Κι όταν καλά, με ύπουλα και ψεύτικα καμώματα
τον κόσμο αποκοιμίσει,
σαν λυσσασμένης σκύλας γέννα χύνεται,
σαν μακελάρης χάρος και φοβερό δρολάπι.
Ανοίγει φλέβες, χύνει μυαλούς.
Σκάβει τη γη συθέμελα και την ποτίζει μ’ αίμα.
Και πάνω σε σωρούς χαλάσματα κι ερείπια,
με πόνο ανάκατα, μπλεγμένα κι αγωνία,
στέκει τρελά περήφανη, σαν κόρη του διαβόλου
η αλαζονεία.
Powered By Digisol